Nadmorskie marzenia. . .

Choć miejsc wspaniałych wiele,

Od palonych słońcem pustyni, po dzikie knieje,

To ja wiem, choć Wy nie rozumiecie,

Że najpiękniej i najbarwniej wygląda świat na końskim grzbiecie,

Gdzie każdy smutek, utrapienie, zamienia się w cichutkie rżenie, 

A żale, płacze, troski i cierpienia,

Cichną wśród parskania i kopyt dudnienia.

(wiersz mojego autorstwa)

* * *

     Koń pędził poprzez dziką plażę, tonącą w krwistej czerwieni  zachodzącego słońca.

Delikatne promienie muskały morskie grzywacze, tworząc na nich srebrzyste refleksy.

Bezbrzeżna toń mieniła się tysiącem barw, od zieleni po błękit i turkus.

Fale pędziły poprzez głębie, by na końcu swej podróży zawinąć się w ślimaki, a za chwilę ze spektakularnym hukiem rozbić się o skały. 

Przyjemny, letni wietrzyk targał grzywę konia i owiewał twarz jeźdźca.

Puszysta, słona morska piana chłodziła, rozgrzane palącym słońcem, kopyta zwierzęcia.

Złocisty piach rozpalony promieniami lata, połyskiwał i iskrzył się wśród szkarłatnej poświaty.

Zewsząd słychać było kojący szum morza i wesołe szczebiotanie mew.

Orzeźwiający zapach morskiej toni dopełniał piękno tej chwili.

   Suzi pochyliła się, przenosząc ciężar ciała na przód. Przyłożyła łydki do rytmicznie unoszących się i opadających boków klaczy. Zacmokała ochoczo, zachęcając konia do galopu. 

-Dalej mała... Pokaż co potrafisz - szepnęła i delikatnie klepnęła zwierzę palcatem w łopatkę.

Perła postawiła do przodu uszy, uniosła dumnie łeb i ruszyła przed siebie. Bieg klaczy był jedyny w swoim rodzaju - lekki, pełen gracji i harmonii. Za pędzącym koniem wzbijał się piach i pryskała morska piana. Dziki wiatr świstał i szumiał, jakby ścigał się z galopującym zwierzęciem. Pędziły tak dobrą chwilę, odcięte od świata i szarej rzeczywistości.

Suzi ściągnęła wodze. Czuła, że mogłaby tak pędzić bez końca, ale musiała nieco zwolnić, widząc strugi potu spływające po szyi i tułowiu konia. Perła oddychała szybko, a z jej pyska spływała piana. Mimo to w jej oczach wciąż było widać figlarny błysk i niezwykłą, jedyną w swoim rodzaju energie i siłę. Ciepło bijące od klaczy sprawiało, że dziewczyna czuła się bezpiecznie. Suzi poklepała konia po łopatce.

-Spisałaś się kochana... - Szepnęła i wtuliła się w srebrzystą grzywę swej towarzyszki.

   Zwierzę zarżało cicho na dźwięk jej głosu i odwróciło łeb w stronę dziewczyny. Perła spojrzała na przyjaciółkę przepełnionymi miłością i troską oczami. Potem opuściła głowę i ruszyła powolnym stępem, w stronę krwawej tarczy zachodzącego słońca...